(ok. 1218-72)
– urodziła się ok. roku 1218 w miejscowości Monsgrati koło Lukki we Włoszech. Pochodziła z rodziny wieśniaczej, a rodzice zadbali o religijne wychowanie swych dzieci: brat Z. został pustelnikiem na górze Lupolli, a starsza siostra zakonnicą cysterką. Samą Z. cechowały od wczesnych lat prostota, pokora i posłuszeństwo. Ok. 1230 roku, w wieku 12 lat Z. rozpoczęła służbę w mieście Lucca w rodzinie bogatego tkacza Fatinelliego. Pozostała w tej rodzinie ponad 40 lat, do śmierci. Jej życie było wypełnione pracą i modlitwą. Pracę uważała również za kontakt z Bogiem. Mawiała: „Służąca nie jest pobożna, jeśli nie jest pracowita”. Życie religijne rozwijała poprzez codzienną mszę i komunię św. Często pościła, choć w domu Fatinellich nie brakowało niczego, jadła chleb i piła wodę, zarobione zaś pieniądze dzieliła wśród ubogich. Często nawiedzała także miejscowe szpitale, więzienia i schroniska dla ubogich. W jej żywotach czytamy, że cały rok obywała się bez obuwia, a spała na gołej ziemi. Pod ubraniem nosiła gruby sznur pokutny. Podobno miała dar kontemplacji, a nawet ekstaz. Zmarła 22 kwietnia 1272 roku. Pochowano ją w miejscowym kościele św. Frediana, a nie na cmentarzu, co świadczy o powszechnej już wtedy opinii świętości, jaka ją otaczała. W 1278 roku Z. beatyfikowano. W 1652 roku, przy okazji procesu kanonizacyjnego, znaleziono jej nienaruszone ciało. Kanonizował ją Innocenty XII w 1696 roku. Papież Pius XI ogłosił św. Z. patronką służby domowej oraz miasta Lucca. W ciągu dziejów za patronkę obrało ją sobie liczne grono stowarzyszeń religijnych grupujących służące (tzw. zytki) oraz bractw religijnych i charytatywnych. Wspominana w dies natalis. O popularności świętej może świadczyć fakt umieszczenia przez Dantego jej wizerunku w Boskiej Komedii.97 Św. Zyta