doktryna ekonomiczna powstała w poł. XVIII w., głosząca, że państwo nie powinno ingerować w sferę gospodarczą, pozostawiając jednostkom gospodarującym pełną swobodę działania w ramach wolnej gry rynkowej. Polityka oparta na tych zasadach wywodziła się z przekonania o działaniu w gospodarce obiektywnych i niezależnych od woli człowieka praw naturalnych, zw. prawami ekonomicznymi, które jako jedyne powinny kształtować sytuację we wszystkich dziedzinach życia gospodarczego. Każdy działa więc stosownie do swych interesów, zgodnie z koncepcją homo oeconomicus, a wypadkowa tych działań tworzy sytuację równowagi gospodarczej. Koncepcję tę rozwinęli fizjokraci, a wkrótce potem przedstawiciele ang. ekonomii klasycznej, A. Smith i D. Ricardo. Według zasad l.g. państwo nie powinno podejmować żadnych działań w sferze gospodarczej, a jego funkcje mają się ograniczyć do ochrony własności prywatnej, porządku publicznego i spokoju na granicach z sąsiadami (tzw. doktryna "stróża nocnego"), co pozwala na maksymalne ograniczenie wydatków, a w konsekwencji podatków; jedyny wyjątek stanowić mogą te instytucje gospodarcze, których prowadzenie jest nieopłacalne dla prywatnych przedsiębiorców, istnienie zaś niezbędne do prawidłowego funkcjonowania kraju (np. budowa i utrzymanie wodociągów, kanalizacji, poczty, dróg). Wielki kryzys nadprodukcji 1929-33 na rzecz interwencjonizmu państwa, które - przez swe liczne instytucje - miało chronić obywateli i gospodarkę przed depresją gospodarczą.
- liberalizm gospodarczy, doktryna ekonomiczna...
- LIBERALIZM, najogólniej: mająca...
- partie liberalne, ugrupowania powstałe...