wybory na wysokie stanowisko lub urząd; praktykowana zarówno w ces. Rzymskim, jak i bizantyjskim; w państwie niemieckim pierwsza odbyła się 911 (po wygaśnięciu dynastii karolińskiej); od XIII w. dokonywana przez elektorów, których liczbę ustaliła Złota Bulla cesarza Karola IV; również we Francji po wygaśnięciu dynastii Karolingów (987) wielcy wasale korony przeprowadzili e. Hugona Kapeta; w Polsce obok zasady dziedziczności e. pojawiła się w XI w.; rozróżniano e. solenne, czyli formalne, dokonywane na wiecu feudalnym, i e. faktyczne, gdy o wyborze decydowało poparcie większości feudałów; 1572-73 podczas bezkrólewia wykształciła się zasada wolnej e. z udziałem całej szlachty; od tego też czasu miejscem e. była Warszawa; obradowano na polu elekcyjnym, szlachta ustawiała się kołem; obrady prowadził prymas, który na podstawie głosowania ustalał osobę elekta; wyniki wyborów ogłaszał marszałek Wielki Koronny; warunkiem objęcia władzy przez elekta było zaprzysiężenie przywilejów; w XVII i XVIII w. wolna e. tronu stała się zasadą ustrojową w Polsce, w myśl poglądu, iż wolny szlachcic może słuchać tylko tego króla, którego sam wybrał.
LUBOMIRSKIEGO ROKOSZ, LEOPOLD I, KALMARSKA UNIA, EGZEKUCJA PRAW, ZYGMUNT I STARY, FRYDERYK Chrystian, FLOTA POLSKA, LIPSKI, SEJM KONWOKACYJNY, KARDYNALNE PRAWA
- elekcja, prawo wolnej elekcji,...
- elekcja, powoływanie urzędnika...
- algorytm elekcji, (election algorith m)...