Quintus Septimus Florentius Tertullianus (ok. 155-ok. 220)
pisarz i apologeta łaciński, po przejściu na chrześcijaństwo całą swoją wiedzę retora i adwokata poświęcił obronie wiary; za gł. dzieło T. uważany jest Apologetyk, w którym odpierał kierowane pod adresem chrześcijan zarzuty o ateizm (twierdząc, że to właśnie bogowie rzymscy byli ludźmi lub demonami) i niemoralność (twierdził, że cnoty chrześc., wbrew powszechnym oskarżeniom, czynią z nich lojalnych i pożytecznych obywateli Rzymu); pisząc oryginalną i zwięzłą łaciną dał podwaliny łac. języka teologicznego (stworzył ok. 1000 nowych słów, m.in. trinitas, persona); jest autorem maksymy: Credo, quia absurdum (Wierzę, ponieważ to niedorzeczne), która wyrażała jego przeświadczenie, że wiara nie wymaga dowodów rozumowych.
- CHARYTOLOGIA, (gr. charis = łaska)...
- TEOFIL Z ANTIOCHII, (?-ok. 185)
- MAKSYMILIAN Z TAVESTE, (?-295)