jedno z najstarszych rzemiosł (ob. przemysł) zajmujące się wyprawą skór; już w epoce lodowcowej znano prymitywne metody garbowania tłuszczowego, do dziś stosowane przez Indian Ameryki Płd. i Eskimosów; w starożytności wykorzystywano też garbowanie dymem oraz rozpoznano garbujące właściwości wyciągów z liści i kory niektórych drzew; z okresu średniowiecza zachowały się piękne wyroby skórzane wytwarzane przez Maurów; pierwsze manufaktury garbarskie powstały po koniec XVII w. w Niemczech; w sto lat później franc. chemik A. Seguin zastosował jako pierwszy stężone ekstrakty garbników roślinnych; pierwszą fabrykę skór podeszwowych w Polsce zał. w 1727 Walter Feiffer w Warszawie; z XIX w. wiążą się początki przem. garbarskiego (w Polsce w Radomiu); 1850 F. Knapp odkrył garbujące właściwości soli chromu; 1874 austr. chemik Wilhelm Eitner zorganizował w Wiedniu stację doświadczalną garbarstwa; 1893 amer. chemik Martin Dennis opatentował metodę garbowania chromowego; 1912 austr. chemik Edmund Stiasny wynalazł garbniki syntetyczne; od 1897 istnieje międzynar. zw. chemików garbarzy, przekształcony po II woj. świat. w Międzynar. Unię Zrzeszeń Chemików Garbarzy; g. uchodzi za przemysł wysoce szkodliwy dla środowiska naturalnego, gł. ze względu na zanieczyszczenia wód; w Polsce ok. 50 garbarni.
GARBARSTWO
Ekologia
ODZIEŻ, SKÓRA, LICO, KASZTANOWIEC, BIAŁOSKÓRNICTWO, FARBY, BŁYSZCZ, SABAL, FTALEINY