(gr. anacho-réo- = oddalam się) wczesnochrześcijańskie określenie mnichów-samotników, żyjących z dala od siedzib ludzkich (zazwyczaj na pustyni) a także w pobliżu wspólnot monastycznych lub tworzących luźne wspólnoty eremickie; ruch anachoretów wywodzi się z Egiptu, gdzie został zapoczątkowany przez św. Antoniego Wielkiego zw. też Pustelnikiem oraz św. Pawła Pustelnika; dążyli do doskonałości praktykując surową ascezę.
CENOBICI, MONASTYCYZM