(1920 - 2005)
teolog, filozof, poeta, dramaturg. W 1938 r. rozpoczął studia polonistyczne na UJ. W czasie okupacji studiował na wydziale teologii UJ i w konspiracyjnym seminarium duchownym w Krakowie. Wraz z M. Kotlarczykiem prowadził tajny Teatr Rapsodyczny. Po święceniach kapłańskich (1946) 2 lata studiował w Rzymie. Od 1954 r. pracował naukowo na wydziale filozoficznym KUL. W 1967 r. został mianowany kardynałem, a w 1978 r. wybrany papieżem Kościoła katolickiego. Wiersze publikował pod pseud. w prasie katolickiej. I wyd. książkowe utworów W. ukazało się w 1980 r. (Poezje i dramaty). Trudna w odbiorze, posługująca się symbolem i paradoksem poezja W. miewa charakter intelektualnej medytacji, refleksji etyczno-egzystencjalnej (Rozważania o śmierci), społ.-moralnej (Kamieniołom), rel. (Kościół), narod. (Myśląc Ojczyzna) lub jest zapisem mistycznego doświadczenia (Pieśń o Bogu ukrytym, Pieśń o blasku wody, Myśl jest przestrzenią dziwną). W dramatach powstałych w czasie okupacji (Hiob, Jeremiasz) autor poszukuje odpowiedzi na pytanie o sens tragicznych wydarzeń. Napisany po wojnie Brat naszego Boga konfrontuje na przykładzie losów A. Chmielowskiego - brata Alberta postawę artysty z postawą maksymalisty etycznego. Moralitetem jest dramat Przed sklepem jubilera. W utworach scenicznych W. dyskurs dominuje nad elementami widowiskowymi. Twórczość lit. Jana Pawła II wzbudza ogromne zainteresowanie, jego utwory zostały przetłumaczone na wiele języków.