wiersz W. Broniewskiego z tomu Bagnet na broń (1943), powst. we wrześniu 1939, stanowi wierny obraz przeżyć świadków klęski. Tragiczna postać pokonanego żołnierza przedstawiona została na tle zwycięskich wojsk wroga i skontrastowana z pięknem pol. krajobrazu: "Ze spuszczoną głową, powoli / idzie żołnierz z niemieckiej niewoli. / Dudnią drogi, ciągną obce wojska, / a nad nimi złota jesień polska". Uczucie bezsilności i rozpaczy podkreślają przywołane fragmenty walki bez szans: "szedł z bagnetem na czołgi żelazne", obrazy zniszczonego kraju: "potem szedł. Przez ruiny. Przez zgliszcza", utrata broni, orła na czapce, ziemi-matki. Utwór jest bliski sposobem obrazowania pieśni lud., co znalazło wyraz w układzie stroficznym (dystych), dużej oszczędności w operowaniu środkami wyrazu poet., wyeksponowana została jedynie upersonifikowana brzoza, która stała się wyrazicielką uczuć i myśli żołnierza.
- ŻOŁNIERZ POLSKI, (hist. 3)
- ŻOŁNIERZ POLSKI, (hist. 2)
- ŻOŁNIERZ POLSKI, (hist. 1)