(1874-1915)
poeta, prozaik, dramaturg, krytyk lit. Studiował na politechnice z Zurychu i uniwersytecie w Bernie (doktorat z filozofii). Po powrocie do kraju pracował jako nauczyciel w Jaśle i Krakowie. Od 1902 r. poświęcił się wyłącznie literaturze. Publikował w pismach krakowskich (m.in. w "Życiu" i "Krytyce"), warszawskich (w "Chimerze") i lwowskich (w "Słowie Polskim"). Od 1910 r. mieszkał w Zakopanem. Był współtwórcą Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. W czasie I wojny światowej - żołnierz Legionów Piłsudskiego, redaktor legionowego pisma "Do broni". Debiutował w Młodej Polsce wierszami katastroficznymi, w których winił Boga za zło świata (Dies irae). Uprawiał lirykę intelektualną, erudycyjną (wpływ filozofii F. Nietzschego i A. Schopenhauera) i patriotyczną (Stance o pieśni, 1897; Z domu niewoli, 1902; poezja legionowa, np. wiersz Do moich synów). Jest znany gł. jako autor fantastyczno-nauk. trylogii powieściowej (Na srebrnym globie, Zwycięzca, Stara ziemia, 1903-10), w której wybór między prawami materii i ducha uznał za decydujący o przyszłości świata. Ż. był autorem popularnych dramatów (m.in. Dyktator, 1903; Eros i Psyche, 1904; Gry, 1906; Za cenę łez, 1909), licznych opowiadań, esejów (m.in. Przed zwierciadłem prawdy, 1914; Miasta umarłe, 1918) oraz przypowieści filoz. (Bajka o człowieku szczęśliwym, 1910; Kuszenie Szatana, 1910).
- Żuławski Jerzy, (1874-1915)
- ŻUŁAWSKI, Jerzy (1874-1915)
- ŻUŁAWSKI, Wawrzyniec Jerzy (1916-57)...