właściwość wszystkich ciał, polegająca na ich magnesowaniu się pod wpływem zewnętrznego pola magnetycznego - przeciwnie do kierunku tego pola. Wszystkie ciała cechuje d., jednak w części z nich występują inne, mające przewagę nad d., cechy magnetyczne (paramagnetyzm, ferromagnetyzm); ciała, w których dominuje d. to diamagnetyki. D. został odkryty przez hol. lekarza i przyrodnika S.J. Brugmansa, który zaobserwował odpychanie bizmutu od bieguna magnesu; duży wkład w zrozumienie natury d. wniósł M. Faraday oraz na początku XX w. P. Langevin, który opracował teorię d. opartą na klasycznej teorii elektronowej. Zjawisko diamagnetyzmu tłumaczy się tym, że zewnętrzne niejednorodne pole magnetyczne indukuje w powłokach elektronowych atomów ciała dodatkowy prąd, czyli generuje dodatkowy ruch elektronów; skutkiem tego jest powstanie dodatkowego pola magnetycznego, które zgodnie z regułą Lenza winno osłabiać (ekranować) zewnętrzne pole magnetyczne, które je wywołało; dlatego ciało magnesuje się przeciwnie do kierunku zewnętrznego pola magnetycznego i jest wypychane przez to pole. D. pojawić się może pod wpływem pola zewnętrznego tylko wtedy, gdy atomy nie mają własnego momentu magnetycznego prowadzącego do zjawiska paramagnetyzmu lub ferromagnetyzmu. Idealny d. wykazują nadprzewodniki, których wnętrze jest całkowicie ekranowane od zewnętrznego pola magnetycznego.
- diamagnetyzm, zjawisko polegające...
- diamagnetyk, materiał przejawiający...
- Landau, Lew Dawidowicz, (1908-1968)