(filoz. 2)
pogląd polegający na odrzuceniu kartezjańskiej koncepcji materii i przyjęciu tzw. dynamicznej koncepcji substancji, zakładającej, że wrodzoną własnością substancji jest jej przemienność, a źródło d. tkwi w niej samej; substancje są obdarzone siłami, lecz są niematerialne, zaś ciała nie są substancjami, a jedynie ich zjawiskami; tak pojęty d. występuje w koncepcjach filoz. G.W. Leibniza oraz w niem. klasycznej filozofii idealistycznej.