Roman (1893-1970)
filozof polski; studiował we Lwowie, Wiedniu, Getyndze i Fryburgu, doktoryzował się 1918 u E. Husserla, którego był jednym z najwybitniejszych uczniów; 1933-41 wykładał na uniw. we Lwowie, po 1945 - na UJ, 1951-56 odsunięty od wykładów. Nie godząc się na transcendentalny idealizm Husserla rozwijał własną wersję fenomenologii w kierunku budowy realistycznej ontologii. Podejmując problem odróżnienia przedmiotów realnych i przedmiotów czysto intencjonalnych przebadał w pracy O dziele literackim problem istnienia dzieła sztuki wskazując na jego wielowarstwowy charakter, o licznych miejscach niedookreślonych, domagających się konkretyzacji. Praca ta stworzyła podstawy fenomenologicznej estetyki. W swoim najobszerniejszym dziele, Sporze o istnienie świata, analizował różne sposoby istnienia i formalną budowę przedmiotów tworząc ontologię akceptującą nie tylko realność świata zewnętrznego, ale także innych form istnienia. Wyróżnił trzy dziedziny tego, co istniejące: przedmiotów indywidualnych, idei i czystych jakości (np. barwność). Pozostawił grupę wybitnych uczniów (w Polsce D. Gierulanka, M. Gołaszewska, A. Półtawski, J. Gałecki, J. Tischner, J. Szewczyk, W. Stróżewski).
POLSKA. NAUKA. PO II WOJNIE ŚWIATOWEJ, POLSKA. NAUKA. PO 1918, HUSSERL