nazwa obejmująca wymarłe języki indoeuropejskie z grupy centum używane w II tysiącleciu p.n.e. na terenie Azji Mniejszej (Anatolia). Do j.h. należą: 1) j. hetycki właściwy, zw. nesyckim, używany przez ludy indoeuropejskie, które osiadły nad rzeką Kuzilirmak i ok. 1600 p.n.e stworzyły państwo Hetytów; jest to gł. język tekstów klinowych z archiwum królów hetyckich; 2) j. palajski, używany przez ludność indoeuropejską osiadłą w kraju Pala (płn. Anatolia); 3) j. luwijski, zw. klinowym, używany w płd. Anatolii; 4) j. luwijski, zw. hieroglificznym, blisko spokrewniony z klinowym, spotykany w inskrypcjach hieroglificznych (XV-VII w p.n.e.) odkrytych w Azji Mniejszej i płn. Syrii. Teksty te są najstarszymi odkrytymi pisemnymi zabytkami języków indoeuropejskich. J.h., po odłączeniu się od wspólnego pnia, ulegały obcym wpływom, zwłaszcza w Azji Mniejszej.
- INDOEUROPEJSKIE JĘZYKI, rodzina języków stanowiących...
- PROTOHETYCKI JĘZYK, język, którym porozumiewały...
- LIDYJSKI JĘZYK, martwy , używany w...