(psych.)
jedna z form dezorganizacji funkcji psychicznych człowieka; wywołuje ją przeważnie silna frustracja podstawowych motywów lub długotrwały stres; charakteryzuje ją trwałe lub okresowe przyjęcie postaw i zachowań charakterystycznych dla jednej z wcześniejszych faz rozwoju; jednostka zaczyna zachowywać się w sposób typowy dla kogoś młodszego od siebie (np. u kilkulatków pojawia się nagle moczenie nocne i powrót do dziecięcego języka jako reakcja na narodziny młodszego rodzeństwa); r. jest uznawana za rezultat mechanizmu ucieczki od rzeczywistości i problemów, których nie można rozwiązać oraz głębokiej alienacji osobowości (tzw. mechanizm obronny osobowości).