dawny piec hutniczy, w którym przez redukcję tlenkowych rud żelaza za pomocą węgla drzewnego otrzymywano żelazo w postaci gąbczastej zawierającej żużel. Żelazo nadające się do wyrobu narzędzi, broni itp. uzyskiwano przez usunięcie z łupki żużla na drodze wielokrotnego przekuwania. Tzw. proces dymarkowy znany był od bardzo dawna (w Egipcie ok. 3000 p.n.e., w Europie od ok. 1000 p.n.e., na ziemiach polskich od ok. IV w.). W początkowym okresie d. były zagłębieniami w ziemi, wyłożonymi gliną (tzw. ogniska dymarskie), później piecami jednorazowego użytku, częściowo zagłębionymi w ziemi; po zakończeniu procesu część nadziemna była niszczona, część zagłębioną wraz z żużlem pozostawiano - pozostałości te stanowią dzisiaj cenne źródło informacji o ówczesnej metalurgii żelaza. W Polsce odkryto je na terenie Kielecczyzny (dawne Zagłębie Świętokrzyskie), fragmenty są eksponowane w muzeum w Słupi Nowej. Na przełomie XII i XIII w. d. przekształcono w stały piec hutn. z otworem spustowym do żużla i sztucznym ciągiem powietrza.
POLSKA. HISTORIA. EPOKA ŻELAZA, CACCIA, ŁUPKA, WĄCHOCK, WIELKI PIEC, ŚWIĘTOKRZYSKI PARK NARODOWY, IGOŁOMIA, HUTNICTWO
- KUŹNICA, hamernia
- SKARŻYSKO-KAMIENNA, miasto powiatowe w woj.(...)
- Staropolski Okręg Przemysłowy, (Zagłębie Staropolskie)...