najwcześniejsze wzmianki pisane o organizacji wojska w Polsce odnoszą się do okresu Mieszka I i Bolesława Chrobrego; ich siłę zbrojną stanowiła drużyna książęca, wspierana pospolitym ruszeniem, rolę obronną pełniły grody, zwł. na pograniczach; od XII w. zanikała drużyna książęca i traciło na znaczeniu chłopskie pospolite ruszenie; trzonem wojska stała się jazda rycerska, zorganizowana od czasów Kazimierza Wielkiego w chorągwie rodowe lub ziemskie; szczytowym osiągnięciem pol. sztuki wojennej okresu rycerskiego była 1409-11 wojna z Zakonem Krzyżackim i stoczona podczas niej bitwa grunwaldzka; od połowy XV w. pospolite ruszenie rycerstwa przeżywało kryzys, gł. siłę zaczęły stanowić wojska zaciężne (aż do XVIII w.); wojsko stałe tworzyły oddziały tzw. obrony potocznej, potem wojska kwarciane; za Stefana Batorego sformowano piechotę wybraniecką; jazda podzieliła się na ciężkozbrojną (husaria, pancerni) i lekką (wołoską, tatarską); w XVI i XVII w. rozwinęła się pol. artyleria i inżynieria wojskowa; taktyka polegała na szyku zw. starym urządzeniem polskim, oparciu się na taborze (Obertyn 1531, Chocim 1621), szarżach jazdy, gł. husarii (Kircholm 1605, Trzciana 1629); piśmiennictwo wojskowe reprezentowali J. Tarnowski, M. Bielski, S. Sarnicki; w XVII w. podzielono wojsko na autorament narodowy i cudzoziemski; szczytowe osiągnięcia pol. sztuki wojennej przypadły na koniec XVII w. (Chocim 1673, Wiedeń 1683); wiek następny jest okresem upadku wojskowości polskiej, najważniejsze reformy nastąpiły dopiero w dobie Sejmu Czteroletniego i były spóźnione; okres powstań narodowych wiąże się z rozmaitymi stylami walki: powstanie kościuszkowskie łączyło ogień piechoty z atakami na białą broń, powstanie listopadowe miało charakter działań regularnych, styczniowe - walk partyzanckich; przed I woj. świat. wznowiono próby odrodzenia wojska przez paramilitarne szkolenie w "Strzelcu", Drużynach Bartoszowych, Polowych Drużynach "Sokoła"; podczas I woj. świat. powstały Legiony Pol., Polska Siła Zbrojna, formacje w Rosji i we Francji, z nich ukształtowało się 1918-20 Wojsko Pol., które w wojnie 1920 przeciwko Rosji przeszło próbę ognia; jednak w okresie międzywojennym WP było zacofane pod względem technicznym i doktryny wojskowej, co przyczyniło się do klęski wrześniowej 1939; męstwem, ofiarnością i bojowymi sukcesami wykazali się żołnierze pol. i ich dowódcy na frontach II woj. świat. oraz w warunkach konspiracyjnej walki w okupowanym kraju. Po II woj. świat udział w misjach pokojowych w Wietnamie, Laosie, Korei, Nigerii, Egipcie, Syrii, Izraelu, Namibii, Libanie, Jugosławii, Kambodży, Arabii Saudyjskiej, Bośni-Hercegowinie, Kosowie, na Haiti; 1999 Wojsko Polskie (siły lądowe) liczyło 112 generałów, 35 tys oficerów, 24 tys. chorążych, 16 tys. podoficerów, 122 tys żołnierzy służby czynnej.
WOJSKOWA AKADEMIA TECHNICZNA, WOJSKOWY INSTYTUT HISTORYCZNY, GÓRSKI, REGIMENTARZ, AUKCJA WOJSKA