nurt w architekturze 2. poł. XIX w. i pocz. XX w., gł. świeckiej (gmachy użyteczności publicznej, pałace, kamienice), polegający na stosowaniu form zaczerpniętych z baroku; na szerszą skalę przejawił się w Petersburgu (A.I. Sztakenszneider, L. Bohnstedt, G.A. Bosse), uznaniem cieszył się w Niemczech, zwł. w Berlinie (J. Raschdorff), i w Bawarii; neobarokowe budowle powstały w Paryżu (np. gmach Opery - projekt T. Garniera), Wiedniu (Burgtheater - projekt G. Semper, K. Hausenauer), w Polsce (gmach Stowarzyszenia Techników w Warszawie - projekt L. Fijałkowski, Wieczernik na Jasnej Górze w Częstochowie - A. Szyszko-Bohusz, Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie - T. Tołwiński); neobarokowe budowle charakteryzuje wielka skala założeń, złożoność rzutów, pompatyczność elewacji, bogactwo zewn. i wewn. dekoracji.
CARPEAUX Jean Baptiste, BEGAS Reinhold, GARNIER, PERUWIAŃSKA SZTUKA
- neobarok, tendencja warchitekturze...
- eklektyzm, (gr. eklgein = wybierać)...
- historyzm warchitekturze, styl, który rozwinął...