rodzaj grobu, mogiły; stożkowaty nasyp ziemny, często wzmocniony wewnątrz konstrukcją drewnianą lub kamienną, kryjący pod ziemią jeden lub więcej grobów ciałopalnych albo szkieletowych. K. wznoszono od neolitu do wczesnego średniowiecza na terenie Europy, Azji i Ameryki. W Europie do najważniejszych tego typu zabytków należą k. megalityczne w pobliżu Mont St. Michel w Bretanii we Francji (epoka żelaza); k. etruskie w okolicach Cerveteri, Tarquinii, Vulci i Populinii. K. były b. rozpowszechnione w Chinach (od pocz. I tysiąclecia p.n.e.) i w Japonii (zwł. III-VIII w.), np. wielki k. cesarza Nintoku na w. Honsiu.
KELERMES, SCYTYJSKA SZTUKA, KOREAŃSKA SZTUKA, FRANCUSKA SZTUKA, ŁĘKI MAŁE, KERCZ, DUŃSKA SZTUKA, POLADA KULTURA, CZARNOCKI Adam, JAPOŃSKA SZTUKA