(łac. constitutio - ustanowienie)
akt prawny o najwyższym znaczeniu, zwany też ustawą zasadniczą w celu podkreślenia jego wyjątkowego charakteru. K. wyróżnia: 1) szczególna treść - określa podstawy ustroju polit. i społ.
-gosp. państwa, zasady organizacji
i powoływania oraz strukturę i kompetencje centralnych i lokalnych ogniw aparatu państw., a także normuje podstawowe prawa i obowiązki obywat.; 2) najwyższa moc prawna - wszystkie inne akty prawne niższego rzędu muszą być
z nią zgodne. Gwarancję szczególnej mocy k. zapewnia Trybunał Konstytucyjny; 3) szczególny tryb zmiany - może ona nastąpić tylko drogą ustawy uchwalonej przez Sejm większością co najmniej 2/3 głosów (inne ustawy wymagają zwykłej większości) w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów oraz Senat bezwzględną większością głosów ( większość głosów)
w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby senatorów. Ponadto jej zmiana może nastąpić także przez ogólnonarodowe referendum. Obecnie większość państw posiada tzw. k. pisane, obejmują one jeden lub kilka aktów prawnych. Do wyjątków należą współcześnie k. niepisane, na które składa się kilka lub kilkanaście aktów prawnych o mocy równej ustawom zwykłym, a także normy prawa zwyczajnego (W. Brytania, Izrael). Pierwszą ustawą zasadniczą na świecie była k. Stanów Zjedn. (1787), drugą polska Konstytucja 3 maja z 1791, a trzecią k. franc. z IX 1791.
- konstytucja, pierwszy artykuł konstytucji,...
- konstytucja, 1. ustawa zasadnicza...
- konstytucja, „plecionka druciana...