(dosł. zwierzchnictwo)
1. cecha władzy państw. nieograniczonej, najwyższej, niezbywalnej i bezwarunkowo niezależnej. S. zewn. oznacza niezależność od wszelkiej władzy w stosunkach z innymi państwami, a wewn. - władzę samodzielną i najwyższą na własnym terytorium. Początkowo s. przypisywano władzy monarchy, później związana była z procesem kształtowania się państwa nar. Współcz. nadawana jest jej nowa treść łączona z tzw. legitymizmem władzy państw. ( legitymizacja władzy), oznaczającym, że naród sprawuje nieograniczoną, najwyższą władzę w państwie. S. narodu jest fundamentem demokracji. Podobnie jak w konstytucjach innych państw demokr. w Konstytucji RP jest zapis, iż "władza zwierzchnia
w Rzeczypospolitej Polskiej należy do Narodu". Władcze uprawnienia nar. są urzeczywistniane za pomocą form demokracji bezpośredniej oraz demokracji pośredniej (m.in. za pomocą partii polit., grup nacisku, poprzez wybory); 2. jedna z podstawowych zasad prawa międzynar. i stosunków międzynar. oznaczająca niezbywalną cechę państwowości i podstawowe kryterium odróżniające państwo od innych uczestników stosunków międzynar. Wymieniona m.in. w Karcie Narodów Zjednoczonych.
- suwerenność, niezależność państwa...
- SUWERENNOŚĆ, w stosunkach międzynar.(...)
- MIĘDZYNARODOWE KONFERENCJE PAŃSTW AMERYKAŃSKICH, .