konf. zwoływana od czasu, gdy ONZ ogłosiła lata 1976-85 Dekadą Kobiet. Pierwsza odbyła się w Meksyku w 1975, ostatnia w Pekinie (1995). Ich organizacja wynika z faktu, iż pozycja prawna i społ. kobiet w większości, jeśli nie we wszystkich krajach, jest z jakichś przyczyn nierównoprawna. W wielu krajach przybiera to krańcowy wyraz - dyskryminacji, co pociąga za sobą szersze polit. i społ. skutki. 70% ludzi żyjących w skrajnym ubóstwie to kobiety, one też stanowią
2/3 analfabetów i 80%, wraz z dziećmi, uchodźców z regionów konfliktu, w niewielkim stopniu uczestniczą w polityce, ich zarobki są z reguły niższe niż mężczyzn, a stawiane im warunki - wyższe. Sytuacja ta nie poprawia się, choć od 1967 istnieje Deklaracja ONZ postulująca likwidację dyskryminacji kobiet, a od 1979 konwencja w tej sprawie. Konf. w Pekinie zakończyła się obszerną deklaracją. Żądano w niej zapobiegania przemocy wobec kobiet, ochrony praw związanych z życiem seksualnym i macierzyństwem oraz dostępu do finansowych źródeł. Jednocześnie konf. wykazała, iż blisko 5 tys. delegatek z 189 krajów oraz 20 tys. przedstawicielek organizacji pozarządowych, poza interesami wspólnymi dla wszystkich kobiet, ma wiele odmiennych poglądów co do treści praw kobiet. Reprezentantki środkowego wschodu oczekują ochrony swych praw społ. i rodzinnych, Latynoski i Afrykanki akcentowały nędzę i łamanie elementarnych praw ludzkich, bogata Północ mówiła o braku społ. opieki nad dziećmi i dyskryminacji zawod., wsch. Europejki o bezrobociu, cofnięciu finansowej opieki nad macierzyństwem i fizycznej przemocy wobec kobiet, Azjatki o masowej prostytucji. Dzieliły je różnice kulturowe i rel., delegatki Watykanu i z krajów islamu sprzeciwiały się zapisom o swobodzie seksualnej i prawie do odmienności w tej dziedzinie, napotykając opór przedstawicielek USA, Kanady, krajów Unii Europejskiej oraz RPA. Deklaracja okazała się więc zbyt radykalna dla jednych i zbyt ograniczona dla drugich, co stanowi przedsmak trudności związanych
z opracowywaniem konwencji.