majątki należące do związków wyznaniowych, kościołów i fundacji, które ze względu na trwałość i strukturę prawną tych instytucji pozostają w nienaruszonym podziałami spadkowymi stanie przez wiele pokoleń. Nagromadzenie dóbr pozostających w posiadaniu instytucji kościelnych i fundacji sprzyja wzrostowi ich siły, która stanowiła, zwłaszcza w średniowieczu, dla państwa świeckiego poważne zagrożenie ekonomiczne i polityczne. Wobec tego już od XIII wieku miały miejsce czynione przez władców próby ograniczenia rozmiarów dóbr martwej ręki. W Polsce takie działania podjęto 1635, wprowadzając tzw. ustawy amortyzacyjne, oraz po II woj. światowej.
- KINGA, (1224-92)