część miesiąca, zazwyczaj okres 7-dniowy (chociaż staroż. Egipcjanie posługiwali się okresem 10-dniowym, podobnie jak niektóre miasta staroż. Grecji, zaś w Rzymie targi odbywały się co 9 dni, przy czym nie było regularnego dnia świątecznego; podział na dekady wprowadzał także kalendarz republikańskiej Francji obowiązujący 1793-1806); występował już w II tysiącleciu p.n.e. u Babilończyków (zapewne twórcy tego podziału) i Żydów; wyprowadzony najprawdopodobniej ze zmian faz Księżyca, trwających w przybliżeniu podobny okres lub z liczby znanych wówczas planet; w Rzymie każdy dzień t. (podobnie jak w Babilonii) poświęcony był którejś z planet lub bóstwu (niedziela - Słońcu, poniedziałek - Księżycowi, dalsze dni kolejno Marsowi, Merkuremu, Jowiszowi, Wenerze, Saturnowi); stąd w wielu krajach (z wyjątkiem niedzieli poświęconej Bogu) określenia dni t. pokrywają się z tamtym nazewnictwem; w kalendarzu żydowskim nazwę własną miała tylko sobota (sabat), a pozostałe dni oznaczane były liczbami porządkowymi; podobnie u mahometan, nazwy własne dotyczyły tylko piątku i soboty, w średniowieczu u chrześcijan - soboty i niedzieli; różnice w tych trzech religiach dotyczyły także dnia świątecznego (sobota u żydów, niedziela u chrześcijan, piątek u mahometan); w j. pol. dominuje propagowany przez kościół w średniowieczu system liczbowy (poniedziałek - po niedzieli, wtorek - dzień wtóry, środa - od środka, czwartek - czwarty dzień, piątek - piąty, sobota - od sabatu, niedziela - od zakazu pracy ręcznej, określenie używane też dawniej na oznaczenie całego t.); oficjalny tydzień siedmiodniowy zarządził Konstantyn Wielki (321).
- tydzień, siedem dni tygodnia,...
- ty chyba tydzień nie lałeś, ‘o osobie mówiącej...
- przegląd tygodnia, a) ‘bigos w stołówce’;...