sonet J. A. Morsztyna pochodzący ze zbioru Lutnia (1661), w którym poeta opisuje niepokój, a nawet cierpienie będące skutkiem miłości. Zgodnie z zasadami marinizmu autor chce zadziwić czytelników, czemu służą wymyślne koncepty oparte na wieloznaczności i symbolice słowa "ogień", podkreślone też końcowym stwierdzeniem, że źródłem cierpień są piękne oczy dziewczyny. Zawarte w poszczególnych wersach paradoksy - żarłoczność pożądania i nienasycony głód, ogień pragnienia i strumienie łez, dodatkowo wzmacniane konstrukcją pytania retorycznego, np. "Jak żyję, serca już nie mając?"; "Jak w płaczu żyję, wśród ognia pałając?", mają oddać skomplikowany charakter uczuć miłosnych.
Cuda miłości
Literatura polska