Reklama

Dobrowolski Stanisław Ryszard, pseud. Goliard, Victoria, Władysław Jasiński

(1907-85)

poeta, prozaik. Studiował polonistykę i prawo na UW. Inicjator grupy lit. Kwadryga i współred. jej pisma. W 1937 r., próbując reaktywować grupę, założył "Nową Kwadrygę". Wojnę przeżył w Warszawie. Był żołnierzem AK, brał udział w konspiracyjnym życiu lit. Po powstaniu warszawskim więzień obozów w Łambinowicach i Grossborn. Wyzwolony, wstąpił do Wojska Polskiego - był oficerem polit. i korespondentem wojennym. W 1945-46 sekretarz generalny ZZLP, w 1948-68 prezes ZAiKS, w 1954-56 wiceprezes ZLP. Debiutanckie Pożegnanie Termopil (1929) oraz Autoportret (1932) zawierały interesujące wiersze lir.-nastrojowe, czasem stylizowane, eleganckie. Hasło kwadrygantów: "poezja uspołeczniona" zaowocowało Powrotem na Powiśle (1935), otwierającym polit. poezję D., łączącym przypomnienie rewol. tradycji ludu warszawskiego z barwnym obrazem dzieciństwa poety na Czerniakowie i Siekierkach. W 20-leciu międzywojennym D. napisał wiele wierszy świadczących o jego stusunku do wcześniejszych twórców (cykl Nad Norwidem, 1935). W Janosiku z Tarchowej (1937) ożywił znaną legendę zbójnicką. W czasie wojny pisał wiersze patriotyczne, mówiące o walce z najeźdźcą, mające postać apelu, pobudki (np. Młodym, Rozkaz dla Warszawy). Był autorem znanych pieśni powstańczych - Szturmówki i Warszawskich dzieci, oraz słabej, choć nagrodzonej w konspiracyjnym konkursie (1942) sztuki Spartakus. Po wojnie kontynuował prostą, łatwą w czytaniu poezję polit. Swoje wiersze zebrał m.in. w t. Pióro na wichrze (1946), Nasza rzecz (1953), A jeśli komu droga… (1959). Dopiero w ostatnim okresie twórczości wrócił do oszczędnej, powściągliwej liryki (Nim się stanie, 1967; Lirycznie i nielirycznie, 1974). Wiele utworów poświęcił Warszawie (zbiór wierszy i opowiadań Notatnik warszawski, 1950; Drugi notatnik warszawski, 1955). Wydał też poemat o K. Świerczewskim Generał Walter (1949) oraz kilka powieści, m. in. Jakub Jasiński, młodzian piękny i posępny (1951), Nasz czas (1961) i Esperanza (1976). Był laureatem wielu nagród lit., m.in. nagrody m. Warszawy (1950) i ministra kultury i sztuki (1965).

Reklama

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama