(1930)
dramat psychol.-obycz. Z. Nałkowskiej, którego bohaterkami są kobiety reprezentujące w rodzinie kilka pokoleń. Zgromadzone w odosobnionej wiejskiej willi, wspominają swoją przeszłość, a w niej byłych mężów zmarłych lub rozwiedzionych. Jedna z nich, Joanna, przeżywa rozterki z powodu jednorazowej zdrady niedawno zmarłego męża, który w jej świadomości stanowi wzór wszelkich cnót. Kolejne zdarzenia odkrywają tajemnice jego życia, z czego wynika, że nigdy nie był jej wierny, a oprócz kochanek pozostawił dorastającą córkę z innego związku. Idealizacja osoby okazuje się zabiegiem sztucznym, autorka uświadamia wielość spostrzeżeń i ocen człowieka, niemożność dotarcia do jednostkowych doznań. Dobra kompozycja pozwala stopniować dramaturgię zdarzeń, atmosfera zagęszcza się. Sztuka kończy się rodzajem szyderstwa - rodzinny dramat powtarza się w kolejnym pokoleniu.