gł. postać dramatu G. Zapolskiej Moralność pani Dulskiej oraz opowiadań Pani Dulska przed sądem i Śmierć Felicjana Dulskiego. Właścicielka czynszowej kamienicy, z której dochody są podstawą utrzymania pięcioosobowej rodziny, rządzi despotycznie mężem i dziećmi, zaniedbana, krzykliwa, władcza. Jest zapobiegliwa, a w istocie skąpa, gdy pracującemu mężowi wydziela drobne na ciastko i cygaro czy kupując bilet tramwajowy, każe córkom udawać młodszy wiek. Jej największą troską jest zachowywanie pozorów, aprobata opinii publicznej, łamanie wszelkich norm etycznych jest dopuszczalne pod warunkiem nieujawniania tego faktu na zewnątrz. Często powtarza: "na to mamy cztery ściany i sufit, aby brudy swoje prać w domu i aby nikt o nich nie wiedział". Milcząco przypatruje się uwodzeniu Hanki przez syna, kiedy jednak cyniczna Juliasiewiczowa informuje o ciąży dziewczyny, natychmiast pozbywa się służącej z domu. Oświadczenie Zbyszka, iż gotów jest ponieść konsekwencje swoich czynów i ożenić się z Hanką, jest szokiem dla matki tylko z powodu ewentualności skandalu. Tysiąc koron wręczone na odchodnym ciotce dziewczyny ma zapewnić milczenie i uchronić rodzinę przed kompromitacją, D. z pewną ulgą w głosie stwierdza: "będzie znów można zacząć żyć po bożemu". Zachowanie zakłamanej mieszczki manifestującej uczciwe życie wbrew oczywistym faktom nieprawości stało się źródłem powstania terminu określającego takie postawy mianem "dulszczyzny".
- ANIELA, Pochodzi od łacińskiego...