ballada filoz. B. Leśmiana z t. Łąka (1920). Poeta wykorzystał wzorzec opowieści lud. (bohater, narrator, adresat, motyw wędrówki człowieka ze zwierzętami, rozmowa z nimi, elementy stylizacji jęz.). W przeciwieństwie do poetów romantyzmu Leśmian potraktował folklor z żartobliwym dystansem. Prosta historyjka o chłopie Bajdale i zmorze Dusiołku (postać wymyślona przez poetę) jest pretekstem do postawienia pytania o sens istnienia w świecie zła, którego znakiem jest D., ale którym naznaczone jest wszystko, co ziemskie (czasownik "potworzył" w pytaniu-pretensji Bajdały, skierowanym do Boga). W wierszu nie pada odpowiedź - zło nie znajduje uzasadnienia, jest absurdalne.
- leśmianizmy, charakterystyczne dla...
- Leśmian Bolesław, właśc. Lesman, pseud. Felicjan Kostrzycki, Jerzy Ziembłowski, (1878-1937)