(wł. = niech żyje sztuka; 1894)
wiersz K. Przerwy Tetmajera głoszący wyjątkową wartość sztuki i artysty w społeczeństwie filistrów. Nawiązanie do romant. koncepcji poety wybrańca określają słowa: "W piersiach naszych płoną / ognie przez Boga samego włożone", bycie artystą jest powodem do dumy: "patrzym na tłum z głową podniesioną, / laurów za złotą nie damy koronę". Autor ma świadomość, że sztuka nie zaspokaja materialnych potrzeb, artysta jest pariasem - nędzarzem pozbawionym praw, ale dzięki niej może wyzwolić się z krępujących człowieka więzów codzienności. Kompozycyjną ramę każdej strofy stanowi tytułowy zwrot korespondujący z młodopolskim wezwaniem sztuki dla sztuki.