(1922-44)
poeta, dramatopisarz, red. pisma "Sztuka i Naród", członek grupy poet. o tej samej nazwie. Studiował na podziemnym UW, otrzymał nagrody w konkursach podziemnych czasopism "Sztuka i Naród" za wiersz Wczorajszemu (1942) oraz "Kultura i Jutro" za Rapsod o Warszawie (1943). Walczył jako żołnierz w AK, zginął w powstaniu warszawskim na Starym Mieście. Debiutował tomem poezji Widma (1943) przedstawiając w nim w apokaliptycznych wymiarach wojenny koszmar, jego kolejny zbiór nosi tytuł Grom powszedni (1944). Wraz z K. K. Baczyńskim jest wybitnym przedstawicielem pokolenia poetów tzw. spełnionej Apokalipsy, których twórczość charakteryzuje wizyjność, bogactwo symboli i metafor oraz przejęta od katastrofistów poetyka snu, łącząca elementy realist. z baśniowymi. W poezji, której patronami stali się katastrofiści 20-lecia międzywojennego (zwł. Cz. Miłosz), obok wizji zagłady manifestował wiarę w czyn, uwolnienie się od obsesji śmierci i zwątpienia. G. jest również autorem dramatów: Misterium niedzielne (1943) oraz Homer i Orchidea (wyst. 1946). Drukował artykuły krytyczne wobec poetów Skamandra i awangardy krakowskiej, zarzucając pierwszym bezideowość, drugim "ekwilibrystykę intelektualną".