(1400?-po 1451). Ksiądz. Wykładowca na Uniw. Krakowskim, dwukrotny dziekan Wydziału Sztuk Wyzwolonych. Od r. 1449 w ostrym konflikcie z władzami uniwersyteckimi i kośc.
pod wpływem idei husyckich głosił z katedry teorię realizmu pojęciowego J. Wiklifa, oksfordzkiego uczonego uznanego za heretyka i potępionego przez papiestwo. Na żądanie biskupa krakowskiego Z. Oleśnickiego zesłany na półroczną pokutę do klasztoru cystersów w Mogile. W IV 1449 r. schronił się (przed czekającym go procesem) na dworze księcia Bolka V w Głogówku. Stąd słał listy do Oleśnickiego i profesorów UK, protestując przeciw pomawianiu go o herezję i przyznając się do podziwu dla Wiklifa. Podzielał jego poglądy na demoralizację współcz. Kościoła. W Głogówku napisał Pieśń o Wiklifie, znaną z XVI-w. odpisu (autograf nie zachował się). Głosił w niej pochwałę oksfordzkiego uczonego, wzywał czytelników do zaufania nauce Wiklifa. G. z D., krytycznie oceniając świat, wierzył jednak w jego odrodzenie.