(ur. 1909)
historyk lit., eseista, edytor. Studiował prawo na UW (1928-32) oraz psychologię i socjologię na tajnym UW w czasie okupacji. Był członkiem redakcji Encyklopedii "Ultima Thule" (1935-39) i "Ateneum" (1938-39). Brał czynny udział w podziemnym życiu kulturalnym w czasie II wojny światowej, walczył w powstaniu warszawskim (członek AK). W 1945 r. po wyzwoleniu z oflagu był kierownikiem lit. teatru L. Schillera w Lingen, w l. 1946-48 członkiem władz ZZLP, w 1949-53 red. naczelnym "Nowych Książek", 1958-59 kuratorem naukowym pracowni Literatury Oświecenia IBL PAN we Wrocławiu, a w 1959-60 opiekunem pracowni edytorskiej "Biblioteki Ossolińskich". W l. 1957-59 prowadził na UW konwersatorium z historii lit., a w 1973 - edytorskie. Napisał wiele rozpraw o lit. pol. oświecenia i romantyzmu. Od 1935 r. zajął się szczególnie życiem i twórczością C. Norwida. Opublikował sto kilkadziesiąt jego zachowanych w rękopisach wierszy; opracował I wyd. krytyczne Pism wszystkich poety. Kilkaset szkiców poświęcił Warszawie, opracował utwory W. Gomulickiego (swego ojca), m.in. Opowieści o starej Warszawie i Cztery wieki poezji o Warszawie. Wielokrotnie nagradzany, m.in. nagrodą lit. m. Warszawy (1960), nagrodą PAN im. A. Brcknera (1976), nagrodą edytorską PEN Clubu, nagrodą lit. I stopnia prezesa Rady Ministrów (1979).