(1849-98)
prozaik, dramaturg, felietonista. Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. W Lublinie pracował jako urzędnik w Izbie Kontroli, po przeniesieniu się do Warszawy w 1857 r. poświęcił się wyłącznie pracy lit. i dziennikarskiej. W pismach, m.in. w "Kolcach", drukował felietony, w których z sympatią i humorem pisał o życiu mieszkańców przedmieść. W 1880 r. opublikował sztukę "ze śpiewami i tańcami" Chłopski mecenas. Wracał jeszcze kilkakrotnie do dramatu, ale prawdziwym debiutem pisarza stał się zbiór nowel Z mazurskiej ziemi (1885). W tym i kolejnych tomach drobnych utworów (Obrazki szare, 1890; Z zapadłych kątów, 1891; Z Warszawy, 1894; Przy kominku, 1896) ukazywał ludzi z różnych środowisk, borykających się z życiem, ale dobrych i życzliwych innym. Najciekawsze są nowele podejmujące tematykę żyd. (Łaciarz, Troim, Cud w kirkucie), ukazujące z sympatią Żydów odczuwających wspólnotę losu z Polakami, solidaryzujących się z nimi w obliczu zaborcy. Również powieści J. są portretami bohaterów z różnych środowisk. Pan Sędzia (1887) ukazuje postacie małomiasteczkowych oryginałów, Panowie bracia (1888) i najbardziej znany Syzyf (1891) - szlachtę z trudem utrzymującą się w swoich majątkach. Ujęcie satyryczne, karykaturalne, ironię rezerwował J. dla obrazów różnego rodzaju oszustów, lichwiarzy, pasożytów społ. (Pająki, 1894; Żywota i spraw imć pana Symchy Kaltkugla ksiąg pięcioro, 1895). Choć w swoim pisarstwie J. nie osiągnął poziomu wybitnych pozytywistów, zyskał sporą popularność dzięki umiejętności kreowania sugestywnych portretów oraz scen obyczajowych, żywości dialogów i różnorodności narracji - gawędziarskiej, posługującej się stylizacją środowiskową, często dowcipnej i ironicznej, ale i smutnej, melancholijnej.
- KLEMENS, Pochodzenia łacińskiego,...