(1973)
powieść E. Redlińskiego, której bohaterem i narratorem jest prosty chłop Kaziuk, mieszkaniec zapadłej wśród bagien białostockiej wsi Taplary. Niepiśmienny chłop traktuje przyrodę i ludzi jak jeden organizm, myśli konkretnie i obrazowo, żyje zgodnie z odwiecznymi prawami, nie zna innego świata niż jego najbliższe otoczenie. Niemal archaiczna społeczność Taplar nie chce osuszania bagien, nie pozwala też na elektryfikację wsi, z wielkimi oporami przyjęta zostaje nauczycielka z miasta. Zakwaterowana przy rodzinie Kaziuka, staje się źródłem wielu odkrywczych ustaleń, szokuje nawykami cywilizacyjnymi, ale też i przyczynia się do odważnych prób przełamania przez gospodarza nawykowego prymitywizmu, kiedy mimo oburzenia sąsiadów wychodzi w pole nie z sierpem, ale z kosą. Do skansenu nieuchronnie wkracza cywilizacja, a jej zdobycze niosą kres dawnych wartości, patriarchalnej rodziny i związków człowieka z naturą. Prymitywny sposób myślenia, obrazowy język bohaterów, chłopska zawziętość w formowaniu wyłącznie negatywnych ocen cywilizowanego świata stają się źródłem komizmu powieści. Ekr. w reż. W. Leszczyńskiego (1982).