(1836-1922)
wnuk Kajetana K., publicysta, krytyk lit. i reżyser, jeden z przywódców krakowskich konserwatystów. Studiował filozofię na UJ, w Bonn i Paryżu. Po powrocie do kraju współpracował z "Czasem". W l. 1863-65 był jednym z jego red., a w l. 1878-81 - red. naczelnym. W powstaniu styczniowym uczestniczył jako kierownik biura prasowego Rady Prowincjonalnej Galicji Zach. W l. 1869-70 był posłem na sejm krajowy i delegatem do Rady Państwa. Jeden z autorów Teki Stańczyka, współzałożyciel "Przeglądu Polskiego" (1866), potępiał wszelką działalność spiskową (Rzecz o roku 63, 1895). Położył duże zasługi dla rozwoju pol. teatru. W l. 1866-68 był kierownikiem artyst., a w 1871-88 dyrektorem teatru krakowskiego. Za jego czasów odbyło się 12 pol. premier Szekspira, po raz pierwszy wystawiono Mindowe, Księcia niezłomnego i Horsztyńskiego J. Słowackiego, Konfederatów barskich A. Mickiewicza, stale grywano A. Fredrę, współcz. dramaty pol. i obce, organizowano konkursy na sztukę teatr. Na krakowskie spektakle przyjeżdżali widzowie z całej Polski. K. stworzył tzw. szkołę krakowską, traktującą przedstawienie jako spójną całość, przestrzegającą zasady umiaru w doborze środków wyrazu, dbającą o staranną scenografię i stworzenie złudnej prawdy życiowej dzięki analizie środowisk i psychiki postaci. W l. 1898-1919 K. przebywał w Wiedniu; był członkiem Izby Panów.