(ur. 1917)
prozaik. Debiutował przed wojną na łamach "Kuźni Młodych" i "Pionu". W 1940 r. aresztowany przez NKWD we Lwowie. Jako więzień łagru pracował przy budowie kanału Wołga-Don. Zwolniony w 1941 r., wstąpił do armii Andersa i z nią przedostał się do Iranu. Od 1945 r. mieszka w Izraelu. Na jego niewielki, ale niezwykle interesujący dorobek (od 1943 r. L. jest sparaliżowany) składają się: powieść autobiograficzna Niespokojni (1952, Londyn), wydane w Paryżu trzy opowiadania z t. Dzień i noc (1957) i powieść Piotruś. Apokryf (1960). W odtwarzającym przeżycia obozowe tomie Dzień i noc L. świadomie zbliża się do prozy dokumentarnej: prezentuje konkret, unika literackości. W Piotrusiu, podejmując trudne problemy związane z kalectwem, odwołuje się do konwencji groteskowej (wpływ prozy F. Kafki i B. Schulza). W Polsce "Zapis" opublikował opowiadanie Sarni braciszek, potem ukazały się Opowiadania zebrane (1988) i tom zawierający całość dorobku L. Śmierć i dziewczyna (1991).