(1902-85)
prozaik, publicysta, dziennikarz. Brat S. Cata M. Brał udział w wojnie 1920 r. Pisał książki niezwykłe, niekiedy mroczne, często o przypadkowej kompozycji, ale ogromnej sile wyrazu. Zagorzały przeciwnik komunizmu, żył na emigracji przez długie lata nie istniejąc w krajowym obiegu. Debiutował komedią Pan Poseł i Julia (1931), choć zwykle jako pierwszy jest wymieniany zbiór opowiadań 16-go między trzecią i siódmą (1936), potem wydał zbiór reportaży Bunt rojstów (1938). Jednak prawdziwe wyobrażenie o jego talencie daje dopiero powieść o wydźwięku polit. ukazująca Wileńszczyznę pod okupacją sowiecką Droga do nikąd (1955),
psychol.-hist. Karierowicz (1956), o losach armii Własowa Kontra (1957). Kolejne utwory tego gatunku to Sprawa pułkownika Miasojedowa (1962), o wojnie 1920 r. Lewa wolna (1965), o okupacji niem. Nie trzeba głośno mówić (1969), wreszcie zbiór nowel-reportaży Fakty, przyroda i ludzie (1984). W maju 1943 jako uczestnik międzynarodowej komisji był świadkiem ekshumacji zamordowanych w Katyniu (z tego powodu wstrzymano wyrok śmierci wydany nań przez AK za publikowanie w wileńskiej gadzinówce pod okupacją niem.), efektem tego doświadczenia stał się raport Zbrodnia katyńska w świetle dokumentów (1948) oraz relacja Zbrodnia w lesie katyńskim (1949). Z bogatej publicystyki M. należy wymienić m.in. Zwycięstwo prowokacji (1962), W cieniu krzyża (1972), Watykan w cieniu czerwonej gwiazdy (1975) i Droga pani (1984).
- Mackiewicz Józef, (1902-85)
- MACKIEWICZ, Józef (1902-85)
- MACKIEWICZ, Antoni (1827-63)