(1905)
wiersz K. Przerwy-Tetmajera, w którym opisy przyrody są środkiem pozwalającym wyrazić uczucia i przeżycia człowieka. Symbol. wędrówka "zadumy polnej, osmętnicy" przez pola staje się w końcowej części wędrówką duszy idącej "ze swoim złem i bolem", towarzyszący temu krajobraz ma bardzo wymowne elementy: trzęsawiska, omroczone gaje, cmentarz ciemny, coraz cięższy mrok. Autor buduje nastrój melancholii, a nawet przygnębienia, podporządkowując tekst wrażeniom słuchowym, dźwięk bijących dzwonów w każdym refrenie przedziela trzy części utworu, otwiera i zamyka poet. obraz. Tułaczka duszy po świecie, w którym dla niej "nie ma spoczynku ni przystani...", symbolizuje kształt ludzkiego życia pozbawionego sensu, celu, pełnego niespełnienia i nietrwałości.