(1864- 1935)
poeta. W czasie studiów na UJ był jednym z przywódców radykalnej młodzieży; potem działacz socjalistyczny, współzałożyciel PPSD. Wydalony z uniwersytetu, oskarżony w procesie młodych w 1891 r., ukończył studia filoz. w Wiedniu. Był autorem 1 książki, zbioru wierszy Poezje (1891), złożonego z 2 części: "Tatry" i "Pieśń czasu". II cz. - zbyt publicystyczna, oddająca poglądy polit.-społ. poety - nie wytrzymała próby czasu. I cz. (cykl sonetów) określiła charakter nurtu tatrzańskiego w liryce młodopolskiej. N. opiewał urodę, grozę i potęgę Tatr - symbolu nieograniczonej wolności. Świadomie nawiązywał do tradycji romant., posługiwał się charakterystyczną dla niej frazeologią, silnie nacechowaną emocjonalnie. Stworzył jednak oryginalną lirykę symbol., przemawiającą śmiałymi obrazami. Równoczesny debiut N., A. Niemojewskiego i K. Tetmajera w 1891 r. uznano za początek Młodej Polski. N. jest także autorem przekł. Hermana i Doroty J. W. Goethego.
- POSŁOWIE IV KADENCJI, ABGAROWICZ ŁukaszAJCHLER...