(1949)
wiersz Cz. Miłosza z t. Światło dzienne (1953), zaskakujący prowokacyjną ładnością: regularna rytmika, poet. język, obrazy delikatnej, pięknej porcelany, niszczonej przez eufemistycznie określaną wojnę. Wyczuwalna w utworze ironia jest próbą przezwyciężenia historii przez dystans wobec jej praw. Zniszczenie porcelany - symbolu sztuki, której istotą jest piękno, oznacza koniec cywilizacji, jaka ją stworzyła.