(1877- 1938)
dramaturg, poeta. Studiował rolnictwo w Halle, muzykę i filozofię w Lipsku i Berlinie. Od 1914 mieszkał w Krakowie. Działacz polit. Ligi Narodowej, Obozu Wielkiej Polski i Stronnictwa Narodowego; prezes ZZLP, Związku Inteligencji Polskiej i Tow. Obrony Ziem Wschodnich. Od 1933 członek PAL, z której wystąpił w 1937 (konflikt w sprawie przeniesienia zwłok J. Piłsudskiego). Debiutował wierszami w stylu Młodej Polski (Tandeta, 1901, hymny wzorowane na utworach J. Kasprowicza). Sławę zdobył jako dramaturg. Pierwszy sukces przyniósł mu Judasz z Kariothu (1913) - interpretacja historii Judasza jako opowieści o manipulowaniu człowiekiem w państwie terroru i mechanizmach prowokacji. Po 1918 r. powstało kilka nie najlepszych dramatów o charakterze moralitetów. Najsłynniejsze było Miłosierdzie - ostry pamflet na rewolucję (aluzja lit. do Nie-Boskiej komedii Z. Krasińskiego), oceniający zjawiska społ. w kontekście etyki chrześc., broniący rodzimej tradycji szlacheckiej. Najwybitniejszym dziełem R. była napisana prozą trylogia dram., opowiadająca w brutalny, niemal naturalistyczny sposób o losach chłopskiej rodziny Szywałów ( Niespodzianka, 1929; Przeprowadzka, 1931; U mety, 1932). Umiejętnie stopniowane napięcie, oszczędny, starannie indywidualizowany jęz. charakteryzujący bohaterów i środowisko to walory trylogii, które zapewniły jej (zwł. Niespodziance) trwałe miejsce w pol. dramaturgii.
- ROSTWOROWSKI, Karol Hubert (1877-1938)...
- ROSTWOROWSKI, Jan (1919-75)
- ROSTWOROWSKI, Emanuel (1923-89)