(1964)
powieść J. Kawalca, w której na przykładzie dziejów Michała Topornego pokazuje autor tragedię tych przedstawicieli środowiska chłopskiego, którzy próbowali robić życiowe kariery w mieście, odcinając się od rodzinnej tradycji. Gł. bohater porzucił własną przeszłość, założył w mieście nową rodzinę, pozostał jednak obcy i samotny w kręgu inteligencji, do którego starał się wejść. Szybkie przeobrażenia społ. powojennej Polski stawały się przyczyną pewnego rodzaju tułaczki mieszkańców wsi, taki portret człowieka pozbawionego własnych korzeni zawiera utwór Kawalca. Rozbudowany monolog wewn. i stosowana inwersja czasowa pomagają zrozumieć przyczyny życiowego zagubienia.
- KAWALEC, Julian (ur. 1916)
- KRÓLIKIEWICZ, Grzegorz (ur. 1939)
- ZELNIK, Jerzy (ur. 1945)