(ur. 1915)
ksiądz, poeta. Ukończył polonistykę na UW. Należał do redakcji "Kuźni Młodych". W czasie wojny żołnierz AK, brał udział w powstaniu warszawskim. Do seminarium duchownego wstąpił w 1945 r., w 1948 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary i katecheta w szkole specjalnej. Przed wojną wydał t. Powrót Andersena (1937) i zamilkł na wiele lat. Kolejny tomik - Wiersze - ukazał się w 1959 r. Sławę przyniosły mu Znaki ufności (1970). Opublikował m.in. Niebieskie okulary (1980), Rachunek dla dorosłego (1982), Na osiołku (1986), Sumienie ruszyło i inne wiersze (1990). Bliski jest mu franciszkański wymiar chrystianizmu - w ciepłej, wypełnionej miłością do świata poezji pochyla się nad każdym stworzeniem: kwiatem, mrówką, biedronką. Nie lubi poezji pojęciowej, operuje konkretem. W wierszu Ratunek wzywa dzikiego królika, chrząszcza, ślimaka, by ratowali go przed abstrakcjami. W jego poezji Bóg, świat i człowiek tworzą jedność. Wiersze refleksyjne są zapisem rozważań o świecie, istnieniu w nim dobra i zła. T. akceptuje go w całej złożoności i ułomności, chwali jego rozmaitość. Za zadanie człowieka uważa dążenie do dobra, tzn. dawanie siebie innym (ludzie potrzebują siebie nawzajem). Sprawy wielkie i ostateczne traktuje bezpośrednio, czasem bezceremonialnie. Z liryzmem łączy humor, autoironię. Ma wyjątkowy dar aforystycznego formułowania myśli, chętnie posługuje się paradoksem i elipsą. Zakorzeniony w tradycji, zbliżający się do awangardy przez zamiłowanie do skrótu myślowego i odległej metafory, stworzył oryginalną poezję, cieszącą się ogromną popularnością - jedno z największych osiągnięć w pol. liryce rel.
- Twardowski Jan, (ur. 1916)
- TWARDOWSKI, Jan (1915-2006)
- KAMIŃSKI, Jan Nepomucen (1777-1855)...