(1899)
dramat J. A. Kisielewskiego, w którym obraz mieszczańskiej rodziny Chomińskich i życiowych wyborów ich córki Julii staje się sposobnością do zarysowania konfliktu młodych ze starymi i rozważań o wartościach w życiu poświęconym sztuce lub tylko własnej wygodzie. Zdolna artystka malarka, nazywana "szaloną Julką", kocha się w młodym literacie Jerzym Boreńskim, staje wobec tego przed wyborem pełnej niezależności od rodzinnych i środowiskowych konwenansów, ze świadomością jednak niepewności materialnej i konsekwencji trudnych do przyjęcia przez młodsze siostry. Rozumie argumenty matki, podziela również pogląd swych rówieśników na potrzebę swobody artyst., wybiera więc typowego filistra sędziego Rolewskiego, ponieważ obawia się samodzielności, niedostatku i zerwania z własną rodziną. Tytuł jest rodzajem oskarżenia młodych o pozory buntu wobec stereotypu wychowania, zbyt szybką rezygnację z podejmowanej walki. Autor wyraźnie ukazuje, że sztuka wymaga pełnego poświęcenia, nie znosi kompromisu i tak właśnie w dramacie postąpił Jerzy Boreński, on też osiągnął sukces. W utworze zatarte zostały granice rodzajów lit., rozbudowane didaskalia nabierają charakteru epickiej narracji naturalnie przechodzącej w dialog, brak też podziału na akty i sceny.