właśc. Kazimierz Jan Wajda (1905-55) i Henryk Vogelfänger-Barker (1902-90)
duet gawędziarzy radiowych. Pierwszy - po studiach politechnicznych, pracy w firmie budowlanej i próbach kabaretowo-scenicznych - został 1931 spikerem Rozgłośni PR we Lwowie; po wojennych peregrynacjach wrócił do kraju w 1947, pracował w Polskim Radiu jako aktor i reżyser (Przy sobocie po robocie); pochowany w Krakowie, pozostawił nieukończony Słownik wyrazów lwowskich, dwa albumy pamiętnikarskie z lat 1939-46 i poemat Gródeckie kwiaty. Drugi - adwokat i nauczyciel, po emigracyjnym pobycie w Londynie powrócił do Polski. Obaj - skontrastowani charakterologicznie - prowadzili od 1933 dialogi na antenowej Wesołej fali, niezwykle popularne ze względu na gatunek humoru i gwarową specyfikę - także na estradzie i w filmowych komediach muz. (Będzie lepiej, Włóczęgi i nie ukończone Serce batiara); podczas wojny przeszli szlak żołnierski przez Rumunię i Francję do Anglii w zespole Czołówki Teatralnej WP "Lwowska fala".