właściwość układów fizycznych, polegająca na tym, że pewne ich cechy można wyjaśnić i opisać za pomocą teorii falowej, inne zaś za pomocą teorii korpuskularnej (fotonowej). Do początku XX w. układy fiz. dzielono na takie, których naturę i zachowanie można wyjaśnić przy założeniu, że składają się one z cząstek (korpuskułów) o określonych położeniach i pędach zależnych od czasu, oraz takie, których istotę można tłumaczyć i opisywać tylko z pomocą teorii falowej (np. promieniowanie elektromagnetyczne). Znano jednak także zjawiska, np. fotoemisję (emisję elektronów z płytki metalowej pod działaniem światła), których wyjaśnienie nie było możliwe na gruncie falowej teorii promieniowania elektromagnetycznego. Dopiero przyjęcie 1905 przez A. Einsteina założenia, że wiązkę światła rozchodzącą się w przestrzeni można traktować jako strumień oddzielnych cząstek, tzw. fotonów, z których każdy unosi porcję energii (kwant), pozwoliło na poprawny opis zjawiska fotoelektrycznego. Korpuskularną budowę światła potwierdziło 1923 odkrycie przez Comptona zjawiska zmiany długości fali promieniowania rentgenowskiego podlegającego rozpraszaniu na swobodnych elektronach. 1927 badania dyfrakcji elektronów przez C.J. Davissona, L.H. Germera, G.P. Thomsona potwierdziły także hipotezę odwrotną, sformułowaną 1923 przez L. de Broglie'a, opartą na teorii względności, a zakładającą, że cząstki materialne, do których opisu stosuje się teorię korpuskularną, wykazują także cechy falowe. Istnienie podwójnej natury materii (d.f.k.) jest podstawą fizyki współczesnej.
- kwantowa mechanika, dział fizyki teoretycznej...