teoria opisująca procesy zachodzące z udziałem mikrocząstek z uwzględnieniem nieciągłości wielkości fiz. charakteryzujących ich stany. Podstawowe koncepcje t.k. powstałe na początku XX w. były wynikiem usilnych poszukiwań sposobów opisu teoretycznego faktów doświadczalnych niemożliwych do wyjaśnienia na gruncie fizyki klasycznej. T.k. zapoczątkowała 1900 hipoteza M. Plancka, zakładająca, że w przypadku promieniowania elektromagnetycznego energia może być emitowana lub absorbowana tylko w porcjach stanowiących wielokrotność kwantu, tj. iloczynu częstotliwości tego promieniowania i pewnej stałej h (stała Plancka). 1905 A. Einstein opracował koncepcję, w myśl której promieniowanie elektromagnetyczne jest strumieniem fotonów, z których każdy niesie energię, ściśle określoną dla danej częstotliwości promieniowania, wyrażoną wzorem E = hν. 1913 N. Bohr opracował teoretyczny model kwantowy budowy atomu i sformułował teorię widm atomowych (równolegle powstała teoria widm molekularnych). 1924 L. de Broglie stwierdził, że dualizm falowo-korpuskularny odnosi się również do cząstek o niezerowej masie spoczynkowej (np. elektrony, protony). Słuszność tej hipotezy potwierdzili doświadczalnie m.in. L.H. Germer z C. Davissonem i G. Thomson. Mimo wielu innych osiągnięć t.k. pierwszego dwudziestolecia naszego wieku, zw. starszą teorią kwantów, nie rozwiązała wszystkich problemów nie wyjaśnionych przez fizykę klasyczną. Jednak już wkrótce pojawiły się 3 teorie: mechanika macierzowa Heisenberga (1925), mechanika falowa E. Schrödingera (1926) oraz metoda niekomutatywnej algebry P.A.M. Diraca (1926), które dały początek nowej t.k. znanej pod nazwą mechaniki kwantowej, która stanowi podstawę współczesnej fizyki.
- kwant energii, najmniejsza porcja energii...
- ODPOWIEDNIOŚCI ZASADA, zasada korespondencji...
- GRAWITON, przewidywany teoretycznie,...