metoda sterowania procesem uczenia się za pomocą tekstu programowanego (programu), czyli zbioru powiązanych ze sobą logicznie i merytorycznie jednostek informacji na określony temat; ekspozycji programu służą specjalne urządzenia (maszyny dydaktyczne) lub odpowiednio skonstruowane podręczniki; każda dawka informacji zawarta w tekście kończy się zwykle pytaniem, na które należy odpowiedzieć, albo zawiera lukę, którą trzeba uzupełnić, a wynik jest konfrontowany z prawidłową odpowiedzią (zawartą w tekście programowanym); różnice między programami (np. liniowym, rozgałęzionym lub mieszanym) dotyczą sposobu udzielania odpowiedzi, wielkości oraz struktury dawek informacji, form kontrolowania zakresu i stopnia przyswajania tych informacji przez uczniów oraz możliwości indywidualizowania procesu uczenia się; podstawy n.p. opracował amer. psycholog B.F. Skinner ok. 1950.
PROGRAMOWANE NAUCZANIE
Nauki społeczne i humanistyka