(psychol. 1)
w psychologii proces wyrażający stosunek podmiotu do bodźców z otoczenia lub wnętrza, także do wyobrażeń lub wspomnień; wyrazista zmiana w poziomie aktywacji organizmu (najczęściej jej podwyższenie), specyficzna treść i forma ekspresji, decydujących o jakościowym zróżnicowaniu procesów emocjonalnych. Zablokowanie reakcji rozładowujących e. prowadzi do jej przekształcenia w napięcie emocjonalne.