PSYCHOLOGIA WOJSKOWA

dział psychologii zajmujący się organizacją i formami działalności sił zbrojnych oraz wpływem zadań wojskowych na służących w armii żołnierzy; po raz pierwszy wykorzystana przez armię USA po przystąpieniu 1917 tego kraju do wojny z Niemcami (R.M. Yerkes, A. Binet); metody p.w. zastosowali Niemcy po klęsce w I woj. świat., odbudowując morale swojej armii; od tamtego momentu psychologowie wojskowi są w armiach doradcami w sprawach odpowiedniego doboru poborowych (w zależności od stawianych im zadań), formowania postaw i motywacji do wykonywania tych zadań, rozwiązywania problemów wywołanych przez stres powodowany przez warunki bojowe i dyscyplinę; w warunkach współcz. wojny czynnik psychologiczny odgrywa istotną rolę w kształtowaniu relacji między armią i ludnością cywilną (tzw. wojna psychologiczna, prowadzona m.in. za pomocą aktów terroru lub celowo fabrykowanych i rozpowszechnianych pogłosek).